'Όπως είνaι γνωστό ό Gregoire εθεσε πρώτος τίς ο&σεις τής εξέτασης τού προολή­ ματος μέ τόν συνήθη ενθουσιασμό του, ό όποίος εύκολα Ελέγχθηκε τά τελευταία ιδίως χρόνια

Ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΉ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ Μία πρώτη προσέγγιση

« ... Χωρίς αμφιοολία οφείλομε νά επαναφέρωμε τόν «' Ακρίτη» τού Έσκοριάλ στά χρονολογικά πλαίσια τού ουζαντινού κόσμου από τόν όποίο έχει εξωσθή, καί νά δεχθούμε δτι τό κείμενο αύτό στήν αρχική μορφή του συνετάγη σέ μιά εποχή αρκετά παλαιά, κατά τήν όποία ήταν ακόμη δυνατή

ή

εκ μέρους τού συντάκτη &.ντληση πλη­

ροφοριών από τήν προφορική παράδοση καί από τά ουζαντινά χρονογραφικά κεί­

μενα. Τά κείμενα αύτά, δπως φαίνεται, δέν συμπίπτουν πρός το.ύς γνωστούς ουζαν­

τινούς χρονογράφους πού έφθασαν &ς τίς μέρες μας»1. ^Ή άξιωματική αlιτή ρήση τού Άλεξίου, τήν όποία, μέ κάποια μικρή παραλλαγή, έπαν�λαοε λίγο αργότερα στήν εισαγωγή τού «Άκρίτη»2, θέτει γιά aλλη μία φορά στό προσκήνιο τή μελέτη τού ίστορικού ύποοάθρου τού επους τού Διγενή. Ακρίτη (Εφεξής Δ.Α). Είναι πάν­

τως χαρακτηριστικό δτι

ή

προοπτική τού . Αλεξίου δέν έστιάζεται, σέ αντίθεση μέ τόν Gregoire3, στήν ύποχρεωτική ανεύρεση τών ίστορικών πηγών τού Δ.Α δσο στόν συγκεκριμένο χώρο δπου επιοάλλεται νά γίνει

ή

αιτούμενη διερεύνηση.

'Όπως είνaι γνωστό ό Gregoire εθεσε πρώτος τίς ο&σεις τής εξέτασης τού προολή­

ματος μέ τόν συνήθη ενθουσιασμό του, ό όποίος εύκολα Ελέγχθηκε τά τελευταία ιδίως χρόνια. 'Έτσι, aν ό Μουσελώμ τού Ε ταυτίστηκε ορθά μέ τόν κατά πολύ γνω­

στότερο Μασαλμά4, τό επεισόδιο τών Μυλοκοπείων δέν εχει καμία σχέση μέ τή μάχη τού Λαλακάοντος5 οϋτε ό Γενέσιος αποτελεί τήν πηγή τών γεγονότων τού 9ου αιώνα

1. Στυλ. 'Αλεξίου, Ό Διγενής Άκρίτης τού 'Εσκοριάλ, Πρακτικά τής 'Ακαδημίας 'Αθηνών

58 (1983) 73. . '

2. Βασίλειος Διγενής Άκρίτης, 'Αθήνα 1985 ('Ερμής/Φιλολογική Βιολιοθήκη-5), ρς . . 3. Η. Gregoire, Michel 111 et Basile le Macedonien dans les inscriptions d'Anc

�

^{re, Byzantιon 5}

(1929-30) 327-340 καί τού 'ίδιου, Le tombeau et la date de Digenis Akritas, Byzant1on 6 (1931) 481- 508. Είκοσι μελέτες τού Gregoire aφιερωμένες στόν Δ.Α καί τά προολήματά του έχουν συγκεν­

τρωθεί στόν τόμο Autour de J'epopee byzantine, Var. Reprints, Λονδίνο 1975.

4. H.Gregoire, Notes οη the Byzantine Epic ... , Byzantion 15 (1940-41) 99· τήν ταύτιση ε{χε προ­

τείνει καί ό η.Καρολίδης, Σημειώσεις κριτικαί, ίστορικαί καί τοπογραφικαί είς τό μεσαιωνικόν έλληνικόν έπος' Ακρίταν, Έπετηρίς Πανεπιστημίου(' Αθηνών), 1905-1906, 193. .

5. Πρόταση τού Gregoire, (_Michel 111 et Basile ... _{, ό.π.,} 338:.339) τήν όποίαν έλέγχει ό N.Oιko­

nomides, L' «epopee>> de Digenis et la frontiere orien

�

^{ale d}

�

Byzance, aux xe _et

χ1:

_si

�

_{cles,, Trava}

_�

_x

et Memoires 7 (1979) 391 καί σημ. 56 (392)· προλ. Αλεξιου, Βασιλειος Διγεvης Ακριτης, ρς - ρζ'.

πού παραθέτει ό Δ.Α6. Έπιπλέον, οί σχέσεις τού Δ.Α μέ τούς Παυλικιανούς δέν εχουv τόν κυρίαρχο χαρακτήρα πού διείδε ό _Gregoire 7, εστω καί aν ό Καρόης τού G

(η

ό Καροήλης τού Ε) εlναι ό ήγήτορας τών Παυλικιανών Καροέας8. Παραμένει δμως αναμφισοήτητο δτι τό ίστορικό ύπόοαθρο τού Δ.Α είναι συνηθέστατα πολύ κοντά στά γεγονότα, μολονότι οί πηγές του παραμένουν δυσδιάκριτες καθώς ύπάρ­

χει αναντιστοιχία ανάμεσα στήν ερευνα καί τό πραγματολογικό ύλικό9.

Εlναι απόλυτα εϋλογο νά στραφούμε. πρός τά ίστορικά εργα γιά νά προσεγγί­

σουμε τόν ίστορικό πυρήνα τού Δ.Α. Στό σημείο αuτό μπορούν νά τεθούν δύο ερω­

τήματα:

α) Ποιά είναι τά εργα αuτά καί σέ ποιό κοινό απευθύνονταν; καί ο) 'Υπάρχει αντιστοιχία πηγής καί Δ.Α;

Γιά τό δεύτερο ερώτημα εχει εκφραστεί ήδη ή &ποψη δτι τά ίστορικά στοιχεία πού ανευρίσκονται στόν Δ .Α δέν πρ�έρχονται ύποχρεωτικά aπό χρονογραφίες

η

^καί

aλλα παραπλήσια εργα αλλά καί aπό τή λαϊκή ίστορική μνήμη ή όποία .είχε ηδη ανα­

χωνεύσει τά συμοάντα στίς aκρες τού Βυζαντίου10· έπομένως ή απόσταση πού χωρίζει τήν αφήγηση ένός γεγονότος από τόν Δ .Α καί τά ίστορικά εργα έρμηνεύεται μέ σχετική εuκολία. Είναι &λλωστε γνωστό δτι οί χρονογράφοι, αλλά καί οί ίστορι­

κοί, χρησιμοποιούσαν λαϊκές αφηγήσεις γιά νά συμπληρώσουν τήν ίστορική τους ϋλη11. Ό Δ.Α αντανακλά, κατ' ακολουθίαν, πολύ περισσότερο τό μυθικό στοιχείο

6. Πρόκειται γιά ύπόθεση έργασίας τού Gregoire (Michel ΠΙ et Basile, 330-331), τήν όποία δέν υίοθετεί, πολύ ορθά, ό 'Αλεξίου, Βασίλειος Διγεν�ς Άκρίτης, ρζ'.

7. Βλ. σχετικά Ρ .Lemerle, L'histoire des Pauliciens d' Asie Mineure d' apres les sources grecques, Travaux et Memoires 5 (1973) 110-113, δπου κριτική άνασκευή τών άπόψεων Gregojre.

8. Στυλ. 'Αλεξίου, 'Ακριτικά, 'Ηράκλειο Κρήτης (1979), 25 κέξ. Προλ. τού ίδιου, Βασίλειος Διγενής Άκρίτης, νζ'.

9. 'Ενδιαφέρουσα στό σημείο αuτό εΙναι ή ερευνα τού Ι.Κ.Προμπονά, Άκριτικά Α ','Αθήνα 1985, ή όποία κυκλοφόρησε λίγο μετά τήν εκδοση τού 'Αλεξίου. Σημειώνω, έδώ δύο πρόσφατες οιολιογραφικές συμοολές γιά τόν Δ.Α: R.Beaton, Ακρίτης και οι κριτικοί: φιλολογικά και εκδοτικά προολήματα, στόν τόμο πού έπιμελήθηκε ό Hans Eideneier, Neograeca Medii Aevi, Romiosini (Κολωνία 1987), 75-83 (κριτική, κατά κύριο λόγο, τής εκδοσης 'Αλεξίου) καί Catia Galatariotou, Structural Oppositions in the Grottaferrata Digenes Akritas, Byzantine and Modern Greek Studies 11(1987) 29-68 (δπου καί οιολιογραφία γιά τόν Δ.Α [σελ. 29 καί σημ. 1] άλλά καί έμμονή στήν παραδοσιακή &ποψη γιά προτεραιότητα τού G χωρίς δμως καμία αίτιολόγηση [ σελ.

30 καί σημ. 4]). 'Ιδιαίτερα ένδιαφέρον γιά τήν ερευνα εlναι καί τό άκόλουθο &ρθρο τού Στ. 'Αλε­

ξίου πού μόλις κυκλοφόρησε: Για την έκδοση του Ακρίτη και του Αρμούρη, Μαντατοφόρος25- 26 (1987) 57-62, στό όποίο άναλύονται οί έκδοτικές «άρχές» τού /}t..A ένώ σχολιάζονται άπόψεις άλλων μελετητών δπως τού Beaton, τού Trapp κ.a. Σημειώνω, τέλος, δτι ό A.R.Dyck συνεχίζει προγενέστερες μελέτες του άφιερωμένες στόν G· ολ. Οη Digenes Akrites, Grottaferrata Version, Book 6, Greek, Roman and Byzantine Studies 28 (1987) 349-369.

10. Βλ. G.Huxley, Antecedents and Context of Digenes Akrites, Greek, Roman and Byzantine Studies 15 (1974) 321· πρoλ.I.Anagnostakis, La geographie des chansons du cycle akritique et du roman de Digenes Akritas, 'Αδημοσίευτη διδ. διατριoή/Universite de Paris Ι, Παρίσι 1983, 243- 244.

11. Βλ. δσα ένδεικτικά άναφέρει ό A.Kazdan γιά τή χρονογραφία τού 10°υ α\,ώνα στό aρθρο του Khronika Simeona Logofeta, Vizantijskij Vremennik 15 (1959) 125-143. Προλ. J.N. Ljubar­

skij, Theophanes Continuatus und Genesios, Byzantinoslavica 48 (1987) 12-27.

aπ' δ,τι τό ίστορικό στά επιμέρους γεγονότα.

Έάν

ή

προηγούμενη &.ποψη λύνει, ώς ενα σημείο, τό πρόολημα τών αντιστοιχιών, κάνοντας, εστω, όρισμένες μερικεύσεις,

ή

ελλειπτική σχέση τού Δ.Α μέ τή ουζαντιν�'1 ίστοριογραφία παραμένει ερευνητικό αιτούμενο. 'Ένα, πάντως, θά πρέπει νά θεω­

ρείται σήμερα ασφαλές: τό ϋφος τής ουζαντινής χρονογραφίας, πού ενδιαφέρει ειδι­

κότερα τήν προσέγγισή μας, είναι μέσο καί δχι σπάνια ύψηλό. Γραμμένη, σέ aντί­

θεση μέ τίς διαπιστώσεις τού Krumbacher, aπό aτομα μέ εuρεία μόρφωση καί ϋστερα aπό ενδελεχή ελεγχο τών πηγών

ή

χρονογραφία δίνει όχι μόνο τίς πληροφο­

ρίες πού απαιτούνται aλλά συχνά συμμετf.χει στά πράγματα τής εποχής ενισχύοντας μέ διακριτικότητα τίς πολιτικές συσσωματώσεις12. 'Επιπλέον, δπως καί

ή

^{«κλασι­}

κή» ίστοριογραφία, εχει αλλάξει διάρθρωση· τό εγκώμιο συγκεκριμένων προσώπων η aκόμη καί οικογενειών είναι aξονας τής ίστορικής aφήγησης, δπως ό Βασίλειος Α' aπό τή «Συνέχεια τού Θεοφάνη» καί τόν Γενέσιο13, οί Φωκάδες aπό τή δεύτερη σύν­

ταξη τού Συμεών Λογοθέτη14 η ό 'ΑλέξιοςΑ' όΚομνηνόςαπό τήν κόρη του "Αννα15.

Είναι φανερό δτι τά εργα αuτά aπευθύνονταν στό μέσο μορφωμένο κοινό τής Εποχής εκείνης, τό όποίο ήταν σέ θέση νά τά εκτιμήσει16. Παραμένει, δμως, πάντοτε τό ερώτημα, ποιά κείμενα ορίσκονται στόν πυρήνα τού Δ .Α, τά όποία, σύν τοίς aλλοις, δέν ταυτίζονται μέ τούς ουζαντινούς χρονογράφους πού γνωρίζουμε σήμερα.

'Εφόσον ή αρχική πρώτη σύνταξη τού Δ.Α τοποθετεϊται στόν 12° αιώνα17, θά πρέ­

πει νά διερευνηθεί ό ίστορικός περίγυρος ανάμεσα στόν 10° καί τόν 12°αιώνα καί όχι μόνον τά κείμενα τού 10°υ αL. δπως πρέσοευε ό Gregoire18. Καί εδώ νομίζω δτι επι­

οάλλεται νά ληφθεί ύπόψη

ή

μαρτυρία τού Σκυλίτζη. 'Όπως εlναι γνωστό ό χρονο­

γράφος αuτός (11/12 αL. )19 aξιολογεί στόν πρόλογο τοϋ εργου του τή ουζαντινή ίστο­

ριογραφία κατά τούς 9°-12° αι παραθέτοντας,ενα σημαντικό σύνολο aπό ονόματα ίστορικών συγγραφέων· πρόκειται γιά τούς έξής: Θεοφάνης, Γεώργιος Σύγκελλος, Μιχαήλ Ψελλός, Σικελιώτης διδάσκαλος, Θεόδωρος Δαφνοπάτης, Νικήτας Παφλαγών, 'Ιωσήφ Γενέσιος καί Μανουήλ οί Βυζάντιοι, Νικηφόρος διάκονος ⁿ Φρύξ, 'Ασιανός Λέων, Θεόδωρος Σίδης, Θεόδωρος Σεοαστείας, Δημήτριος ^Κι<:ι

12. Βλ. H.Hunger, Die hocl1sprachliche profane Literatur der Byzantiner, τόμ. Ι, Μόναχο 1978, 257 κέξ., δπου προσεκτική ανασκευή τών παλαιότερων aπόψεων.

13. Hunger, Literatur, δ.π., 339 κέξ., 351 κέξ.

14. A.Markopoulos, Sur les deux versions de la chronographie de Symeon Logothete, Byzanti­

nische Zeίtschrift 76 (1983) 279-284.

15. Η unger, Literatur, 400 κέξ. Ειδικότερα γιά τό ϋφος της 'Άννας Κομνηνής εlναι σημαντικές δύο επιμέρους συμοολές τού H.Hunger: Stilstufen in der byzantinischen Geschichtsschreibung des 12. Jahrhunderts: Anna Komnene und Michael Glykas, Byzantine Studies/Etudes Byzantines 5 (1978) 139-170 καί Anonyme Metaphrase zu Anna Komnene, Alexias XI-XIII(Wiener Byz. Stud.

15), Βιέννη 1981, 19-24.

16. Βλ. τό ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο τής Evelyne Patlagean, Discours ecrit, discours parle.

Niveaux de culture a Byzance aux VIIIe - Xle siecles, Annales 34 (1979) 264-278.

17. Βλ. Oikonomides, L'«epopee» de Digenis .. ., δ.π., 393-397, 'Αλεξίου, Βασίλειος Διγεvιί:

Άκρίτης, ρ' καί Beaton, Ακρίτης και οι κριτικοί .. ^{., δ.π.,} 81.

18. Βλ. παραπάvω σημ. 3.

19. Βλ. Hunger, Literatur, 389 κέξ.

κου καί ο μοναχός Ίωάννης Λυδός20. 'Από τούς 14 αuτούς συγγραφείς πού άναφέρ­

θηκαν, εχουν φτάσει στίς μέρες μας τά εργα μόνον εξι ( Θεοφάνης, Γεώργιος Σύγκελ­

λος, Μιχαήλ Ψελλός, Νικήτας Παφλαγών, 'Ιωσήφ Γενέσιος καί Λέων ο διάκονος21), ενώ γιά τούς ύπόλοιπους ύπάρχουν μόνον εμμεσες μνείες μέ aνισο, συχνά, οάρος.

"Αν εξαιρέσουμε τόν Γεώργιο Σύγκελλο καί τόν Θεοφάνη, οί οποίοι καλύπτουν τή χρονική περίοδο άπό τή Δημιουργία τού κόσμου εως τό ετος 811, οί ύπόλοιποι δια­

πραγματεύτηκαν γεγονότα τής δυναστείας τού 'Αι:ιορίου η τfις Μακεδονικής καί εί­

ναι &σφαλώς λυπηρό δτι πρέπει νά θεωρούμε τά εργα τους οριστικά χαμένα. 'Αξί­

ζει, ίσως, νά σημειώσουμε στό σημείο αuτό δτι οί περισσότεροι άπό τούς συγγραφείς πού μνημονεύει ο Σκυλίτζης άνανέωσαν, δπως ηδη τονίσαμε, τήν ίστορική συγ­

γραφή συντάσσοντας κατά κύριο λόγο οιογραφίες ισχυρών η σημαινόντων προσώ­

πων τής εποχής τους21α· ετσι, εκτός &πό τόν Γενέσιο, γιά τόν οποίο εγινε ηδη λόγος22, ο Νικήτας Παφλαγών εγραψε τόν πολύ γνωστό «Βίο τού πατριάρχη Ίγνα­

tίου» στό ϋφος Καί τό ϋψος τού ρητορικού εγκωμίου, ένώ εiδική μνεία έπιοάλλεται νά γίνει γιά τόν Μανουήλ καί τόν Θεόδωρο Σεοαστείας, τά εργα τών οποίων εχουν

&πολεστεί. 'Ο πρώτος, γνωστός, εκτός &πό τόν Σκυλί τζη, καί άπό τήν «Συνέχεια τού Θεοφάνη», έγραψε μιά &ξιόλογη οιογραφία τού στρατηγού 'Ιωάννη Κουρκούα:

« . .. οί δε λαμπρώς ποθούντες καi θέλοντες μαθείν τaς τού 'Ιωάννου Κουρκούα άρι-.

στείας καi συγγραφaς εύρήσουσιν εν όκτώ οιολίοις έκτεθείσας παρa Μανουfιλ πρω­

τοσπαθαρίου καi κριτού»23. 'Όσο γιά τόν Θεόδωρο Σεοαστείας είναι γνωστό δτι συνέθεσε άνάλογο πόνημα γιά τόν αuτοκράτορα Βασίλειο Β'24. Ή περίπτωση τού Μανουήλ είναι &σφαλώς έλκυστική γιά τήν ερευνά μας, εφόσον flρωας τού ίστορι­

κού του έργου ήταν ο 'Ιωάννης Κουρκούας, προσωπικότητα ή οποία συγκρίθηκε συχνά μέ τόν ϊδιο τόν Διγενή25.

Συνοψίζοντας ώς εδώ θά έλεγα δτι ο aγνωστος συγγραφέας τού Δ.Α, πέρα άπό τήν άξιοποίηση τfις λαϊκής ίστορικής μνήμης, θά πρέπει νά χρησιμοποίησε καί τμήμα τουλάχιστον τού ύλικού πού προαναφέραμε. Καί ή χρήση δέν θά πρέπει νά περιορίστηκε μόνον ώς πρός τό πηγολογικό έπίπεδο άλλά θά επεκτάθηκε καί στό

20. Σκυλίτζης 3-4 (Thurn). Προλ. Α. Markopoulos, Theodore Daphnopates et la Continuation de Theophane, Jahrbuch der Oster. Byzantinistik 35 (1985) 171-173.

21. Ταύτιση τού Παναγιωτάκη (Λέων ό _{Διάκονος,} Έπετ. Έτ. Βνζαvτ. Σπουδώv34, 1965, 20- 41) μέ τόν 'Ασιανό Λέοντα τού Σκυλίτζη.

21α. Βλ. τήν δμορφη άνάλυση τής Charlotte Roueche, Byzantine Writers and Readers: Story­

telling in the Eleventh Century στόν τόμο: The Greek Novel ADl-1985, Edited by R.Beaton, Λονδίνο - Νέα 'Υόρκη - Σύδνεϋ (1988), 123 κέξ.

22. Βλ. παραπάνω σελ. 167 καί σημ. 13.

23. Συνέχεια Θεοφάνη 427-428 (Βοηη).

24. Hunger, Literatur, 391 καί σημ. 331.

25. Βλ. σποραδικά τόν πρόλογο τού J.Mavrogordato, Digenes Akrites, 'Οξφόρδη 1956, δπου συνοψίζει καί παλαιότερες άπόψεις ιδιαίτερα τού Gregoire. Γιά τήν οικογένεια Κουρκούα ολ.

τό ύλικό πού εχει συγκεντρώσει ό A.P.Kazdan, Armjane v sostave gospodstvujuscego klassa Vizantijskoj imperii v ΧΙ-ΧΙΙ _{vv., Έρεοάν} 1975, 13 κέξ. Προλ. Fr. Winkelmann, Quellenstudien zur heπschenden Klasse von Byzanz im 8. und 9. Jahrhundert (Berl. Byz. Arbeiten 54), Βερολίνο 1987, passim· ειδικά γιά τόν 'Ιωάννη σελ. 74, 164, 175.

ΑΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

συγγραφικό πρότυπο: τό επος τοϋ Δ.Α είναι ή εμμετρη συvέχεια τής ίστορικής οιο­

γραφίας πού aρχισε νά καλλιεργείται στά μέσα τοϋ 10°υ αι γιά νά κορυφωθεί στά μετέπειτα χρόνια26. Καί οέοαια ή δλη σύνθεση τοϋ Δ.Α επιοάλλεται νά συνδεθεί δχι μόνο μέ τό χρόνο, μέσα στόν όποίον κινείται ό συγγραφέας, άλλά καί μέ τόν χώρο πού δέν είναι aλλος άπό τά άνάκτορα καί τούς «δυνατούς» τής εποχής27.

'Ένα άκόμη στοιχείο τό όποίο ισχυροποιεί τήν aποψη τοϋ 'Αλεξίου γιά άξιο­

ποίηση άπό τόν συγγραφέα τοϋ Δ.Α προγενέστερης ίστοριογραφικής ϋλης προέρχε­

ται άπό τόν G. Μολονότι ό 'Αλεξίου δέν είναι φίλος28 τής εν λόγφ σύνταξης, νομίζω δτι τό εϋρημα ενισχύει, ώς ενα σημείο τουλάχιστον' τίς διαπιστώσεις πού εχουν ηδη γίνει. 'Όπως είναι γνωστό, στόν G, μετά τόν άμφισοητούμενο πρόλογο, άκολουθεί ή περιγραφή τοϋ άμηρά:

"'Ήν άμηράς τών εuγενών πλουσιώτατος σφόδρα, φρονήσεώς τε μέτοχος και άνδρείας εις aκρος, ou μέλας ώς Αtθίοπες, άλλa ξανθός, ώραίος, άνθών aρτι το γένειον εuπρεπέστατον' σγοϋρον.

Εlχεν όφρύδιν πεπανον καθάπερ πεπλεγμένον, ολέμμα γοργόν' ενήδονον' πλήρης ερωτος γέμον' ώς ρόδον εξανέτειλεν εν μέσφ τού προσώπου' ώς κυπαρίσσιν εμνοστον την ήλικίαν εχων' ειπερ aν τις tδών αuτον εtκόνι εοικέναι.

σuν τούτοις άκατάμαχον την tσχuν κεκτημένος, καθ' έκάστην εσχόλαζεν εις θηρίων πολέμους, τόλμην πειράζων την αύτοϋ καi άνδρείαν θαυμάζων, ώς θαϋμα πάσι προϋκειτο τοίς αuτον καθορώσι29.

Ό _Gregoire σχολιάζοντας τό παραπάνω χωρίο ισχυρίστηκε δτι ό ποιητής σκό­

πιμα άμαυρώνει τούς fιρωες πού άνήκουν σέ aλλη επική παράδοση30' aποψη πού δείχνει νά άσπάζεται καί ό Mavrogordato31. Είναι δμως Εφικτό νά προσεγγίσουμε τό προηγούμενο παράθεμα καί άπό μιά aλλη οπτική, καθώς άνάλογες περιγραφές ορί­

θουν στά χρονογραφικά κείμενα τοϋ Βυζα�τίου. Δημιούργημα τής έλληνιστικής περιόδου ή περιγραφή τών εξωτερικών χαρακτηριστικών σημαίνοντος προσά1που εντάχθηκε στήν άφηγηματική τεχνική τής ουζαντινής λογοτεχνίας δπου γνώρισε ιδιαίτερη επίδοση· ειδικά στήν ίστοριογραφία τά σχετικά παραδείγματα είναι πολυάριθμα32:

26. Προλ. Anagnostakis, La geographie des chansons du cycle akritique, ο.π., 278-280.

27. Oikonomides, L'«epopee» de Digenis, 397· προλ. 'Αλεξίου, Βασίλειος Δ.ιγεvής Άκρίτης, ξη' κέξ.

28. Σύμφωνα μέ τόν χαρακτηρισμό πού δίνει ό _ϊδιος ό 'Αλεξίου γιά τόν Beaton: Βασίλειος Δ.ιγεvής Άκρίτης, 7-ε'. ^a

29. G 4, 30-42 (Maνrogordato)· προλ. E.Trapp, Digenes Akrίtes (Wiener Byz. Stud. 8), Βιέννη 1971, 80-82.

30. H.Gregoire, Ό Δ.ιγεvής 'Ακρίτας, Νέα Ύόρκη 1942, 154.

31. Mavrogordato, Digenes Akrites, LXXIV.

32. Βλ. σχετικά Α.Φ.Μαρκόπουλου, Ή χρσvόγραφία.τού Ψευδοσυμεών καί οί πηγές της 'Ιωάννινα 1978, 116 κέξ. Προλ. Constance Head, Physical Descriptions of the Emperors ίn Byzan�

('Ιουλιανός) « ... 3'Ην δέ 'Ιουλιανός οραχvς το σώμα, εvπώγων, τετανόθριξ, ϋπνου καί τροφfις καί aφροδισίας δτι μάλιστα εγκρατής, φιλοδοξότατός τε καί τψ άλλφ τρόπφ τψ κατ' εvσέοειαν πονηρός» (ανέκδοτο τμήμα τής χρονογραφίας τού ^ψ ευδο­

συμεών, Parisinus gr. 1712, f. 91ν).

('Ιουστινιανός)« ..^. σδτοςτfιν μέν τού σώματος aναδρομfιν οραχv μείζων τού μέσου, ερυθρός τήν χροιάν, χαρωπόν καi εvπερίστροφον ολέπων καί τfιν κεφαλfιν προς κόμης κάλλος μικρόν εψιλωμένην έχων, ύπατεύσας εν μέστι τfι πόλει καί δοvς χρή­

ματα άφθονα» (Λέων Γραμματικός 125, _Βοηη).

(ΝικηφόροςΑ') « ... 3'Ην δέσδτοςavfιρ διμοιραίος, πλατύς, προγάστωρ, δασύκομος, πρόχειρος, πρόσωπον έχων μέγα καί γένειον πολ ^υ πεπολιωμένον, τψ δε σώματι παχύς, φρόνιμός τε πάνυ καί πανούργος καί δξvς καί φιλάργυρος καθ' ύπεροολήν.

Διό καi τον όλεθρον αlώνιον εκληρώσατο» ^(Ι. Dujcev, La chronique byzantine de l'an 811, Travaux et Memoires 1, 1965, 216).

Οί μαρτυρίες αuτές, οί όποϊες μπορούν μέ εuκολία νά πολλαπλασιαστούν, πιστο­

ποιούν, κατά τή γνώμη μου, τήν εξάρτηση τού Δ.Α aπό τά χρονογραφικά κείμενα, εξάρτηση πού aοίαστα πλέον χαρακτηρίζετάι ^ώς τυπολογική' εφόσον δέν ύπάρχει κατά λέξιν μίμηση.

Ή πηγολογική προσέγγιση πού επιχειρήσαμε γιά τόν Δ.Α θά ήταν ατελής, aν δέν γινόταν, έστω καί ακροθιγώς, σχολιασμός τής θέσης τού Gregoire σχετικά μέ τίς συγγένειες, οί όποίες διαπιστώθηκαν, μεταξύ τού Δ.Α καί τών χρονογραφιών τού 10°υ _αιώνα. Ή aποψη τού Gregoire πού θεωρούσε τόν Δ.Α καθαρά aντιμοναρχικό έργο μέ παυλικιανό ύπόοαθρο γραμμένο ύπό τήν επήρεια τών αφηγήσεων γιά τόν Βασίλειο Α', δημιούργησε έντονο σκεπτικισμό καί κρίθηκε εuφάνταστη από πολ­

λούς επιστήμονες. Δέν ύπάρχει aμφιοολία δτι ή ιδεολογική χρήση τού Δ.Α στηρί­

χτηκε σέ πολλούς νοηματικούς ακροοατισμούς αλλ' ήταν ή πρώτη έρευνα πού έθεσε τό πρόολημα τών πηγών τού Δ.Α. Μολονότι ό 'Αλεξίου δέν αποδέχεται δτι πίσω άπό τό ονομα Βασίλειος τού Δ.Α κρύοεται κάποιος αuτοκράτορας33, εν τούτοις ή ταύτιση τού Βασιλείου μέ τόν συνώνυμό του ίδρυτή τής Μακεδονικής δυναστείας δέν εtναι εύκολο, κατά τήν aποψή μου πάντοτε, νά aμφισοητηθεϊ. 'Επιπλέον, τά μυθικά κατορθώματα τού Βασιλείου (ϊππος, κυνήγι, πάλη κ.ά.. ), δπως τά αφηγεϊται τό 5° οιολίο της «Συνέχειας τού Θεοφάνη», προσεγγίζουν απόλυτα ανάλογα επι­

τεύγματα τού συνώνυμού του ηρωα τού Δ.Α aλλά καί τού Μεγάλου 'Αλεξάνδρου, δπως τά παρουσιάζει ό Ψευδο-Καλλισθένης, καί μάλιστα μέ τήν ίδια διηγηματική σειρά. Παρεμφερής παραλληλισμός εtναι δυνατό νά γίνει άνάμεσα στήν αφήγηση γιά τήν Κανδάκη, επίσης aπό τόν Ψευδο-Καλλισθένη, καί στίς παρεκοάσεις γιά τήν Δανιηλίδα καί τήν Μαξιμώ πού περιέχουν ή «Συνέχεια τού Θεοφάνη» καί ^ό Δ.Α34.

tine Historical Writing, Byzantion 50 (1980) 226-240 καί τίς όπωσδήποτε &τελείς προσθήκες τού B.Baldwin, Physical Descriptions of Byzantine Emperors, Byzantion 51(1981)8-21.

33. Βασίλειος Διγενής Άκρίτης, ξη'. Προλ. καί Oikonomides, L'«epopee» de Digenis, 387.

34. Βλ. Anagnostakis, La geographie des chansons du cycle akritique, 251κέξ.,274 κέξ. Προλ.

Beaton, Ακρίτης και οι κριτικοί, 80 καί Elizabeth Μ. Jeffreys, The lmage uf the Arabs in Byzan­

tine Literature, The 17thinternationaJByzantine Congress, Major Papers, Νέα Ύόρκη 1986, 319.

ΑΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

Οί αντιστοιχίες πού ανιχνεύτηκαν εως εδώ είναι, 'ίσως, εκλεκτικές αλλά όδηγούν σέ κάποιες πρόδηλες συγγένειες ανάμεσα στόν Ψευδο-Καλλισθένη, τόν Βίο Βασι­

λείου τού Πορφυρογεννήτου καί τόν Δ.Α. 'Άλλωστε ^δ Βίος Βασιλείου είναι κορυ­

φαίο ιδεολογικό προϊόν τής ίστοριογραφίας τού 10°υ αιώνα, πού επιδίωκε νά προσ­

δώσει οασιλική καταγωγή, καί μάλιστα διπλή, δπως ^δ Διγενής, από τούς Άρσακί­

δες ό.λλά καί τόν Μεγάλο Κωνσταντίνο, στόν ίδρυτή τής Μακεδονικijς δυνα­

στείας35. Είναι επίσης γνωστό δτι ό Πορφυρογέννητος ακολούθησε γιά τή συγγραφή τής οιογραφίας τού παππού του τά πρότυπα τού Πλουτάρχου, τού Πολυοίου καί τού Ψευδο-Καλλισθένη αλλά καί τά κελεύσματα τού Μενάνδρου ώς πρός τή δομή τού ρητορικού εγκωμίου36. Στήν ϊδια γραμμή κινήθηκε καί ^δ συντάκτης τού Δ.Α. 'Όσο καί aν οί αναλογίες αuτές είναι συχνά δυσδιάκριτες στίς διάφορες συντάξεις τού Δ.Α, δπως μάς εχουν παραδοθεί, είναι ό.σφαλώς ό.νιχνεύσιμες, aν αποτελέσουν αντικείμενο ιδιαίτερης διερεύνησης37.

Ή αναζήτηση τού ίστορικού πυρήνα τού Δ.Α δέν εξαντλείται ασφαλώς Εδώ. Γιά τήν ώρα περιορίστηκα νά φέρω στό φώς κάποιες διαπιστώσεις, οί όποίες επανα­

προσδιορίζουν, ϊσως, ορισμένες επιστημονικές &φετηρίες. 'Άλλωστε, δπως τονίζει καί ⁶ τιμώμενος« ... δέν ό.ρκούν μεμονωμένες γλωσσικές καί στιχουργικές παρατη­

ρήσεις γιά νά οικοδομούμε θεωρίες σχετικές μέ τό κύρος τών παραλλαγών τού άκρι­

τικού επους, άλλά χρειάζεται πολύπλευρη άντιμεrι;ώπιση τού προολήματος στό σύνολό του»38.

35. Βλ. τό κλασικό πλέον άρθρο τού R.J .H.Jenkins, The Classical Background of the Scriptores post Theophanem, Dumbarton Oaks Papers 8 (1954) 13-30 καθώς καί τίς προσθήκες τού R.Scott, The Classical Tradition in Byzantine Historiography στόν τόμο Byzantium and the Classical Tradi­

tion, Birmingham 1981, 61-74.

36. Μένανδρος 370-373 (78-87 Russell-Wilson)· πολύ κατατοπιστικός f:δώ ό Jenkins, The Clas­

sical Background, δ.π., 24-25.

37. Προλ. τήν προσέγγιση τού Ή. Άναγνιοστάκη, Η διεκδίκηση της πορφύρας και ο Διγενής Ακρίτας, ΔιαίJάζω τχ. 129 (1985) 42-45.

38. Στυλ. 'Αλεξίου, Παρατηρήσεις στόν Άκρίτη, Άριάδvη 1 (1982)57.