Najważniejsze krajowe i międzynarodowe akty prawne deklaratywnie określają prawo osób niepełnosprawnych do pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i publicznym. To właśnie wytyczne konwencji doprowadziły do opracowania ustaw regulujących działalność osób niepełnosprawnych w zakresie edukacji. Działania prowadzone przez uczelnie mają na celu wypełnienie obowiązku stworzenia studentom i doktorantom z niepełnosprawnościami warunków do pełnego włączenia w proces dydaktyczny i pracę naukowo-badawczą.
Spotkanie
Kiedy wysłaliśmy zaproszenia na naszą przedświąteczną imprezę zamykającą w BON, pierwszą od 2019 roku, spodziewaliśmy się, że przyjedzie do nas wielu gości. Dla wielu z nich ta data była pierwszym spotkaniem po grudniowych „oplatkach”.
Zawody o puchar Kierownika BON PŁ
Politechnika Łódzka na Srebrnej Sztandze
Po prostu sport
Zawody odbywały się w grach indywidualnych i odbywały się w hali Ośrodka Szkoleniowego Polskiego Związku Tenisa Stołowego im. Tak o konkursie opowiedziały mi Agata Skalska i Anna Banachowicz, dla których był to kolejny występ w IMP.
Medale dla studentek Politechniki Łódzkiej na Integracyjnych Mistrzostwach Polski AZS
Atmosfera na sali była bardzo gorąca, zawodnicy walczyli o każdą piłkę, a rozstrzygnięcia często padały w pierwszej połowie. Myślę, że dla nas wszystkich bardzo ważne było wzajemne wspieranie się podczas mistrzostw i wspólny trening przed zawodami pod okiem p. Teresy Biela-Jesionowskiej.
Tymczasem w świecie nauki
Echolokacja – ukryta zdolność człowieka?
Kilka z nich to dźwięki referencyjne – kliknięcia wybierane przez osoby niewidome z doświadczeniem w echolokacji oraz klaśnięcia wybierane przez osoby widzące. Zadaniem uczestników badania było określenie za pomocą echolokacji położenia (odległości i kierunku) płytki wykonanej z materiału dobrze odbijającego dźwięk. Płytka miała wymiary 2mx1m i podczas testu była przesuwana w 9 różnych pozycjach, w odległości od 1m do 3m od obserwatora.
Nieco zaskoczeniem było jednak to, że osoby z poważnymi wadami wzroku radziły sobie podobnie jak osoby widzące. Ciekawą obserwacją była duża różnica ufności – osoby niewidome były prawie dwukrotnie bardziej pewne swoich odpowiedzi niż osoby widzące, chociaż średnia różnica w poprawności wyników między grupami wynosiła zaledwie 10-15%. Pomimo wysokiej skuteczności głośnych dźwięków, w kolejnym badaniu badanych osób oceniono je jako najmniej przyjemne.
Pierwsze testy „latarki” pokazały, że może być skuteczną pomocą w nauce echolokacji, a nawet być może nowym urządzeniem wspomagającym do codziennego użytku. W przypadku języków migowych nie mamy tego ułatwienia (choć historycznie podejmowano próby opracowania dla nich transkrypcji, m.in.
Czy rozumiesz,
Na przykład, czym różnią się od języka polskiego, skoro tłumacz Google nadal ich nie obsługuje.
Przez kilka dziesięcioleci (co jest długim okresem dla informatyki) naukowcy wymyślali lepsze i gorsze sposoby, aby programy interpretowały ten zestaw liczb. W związku z tym, że sztuczna inteligencja pojawia się praktycznie wszędzie, polecam zapoznać się z jej podstawowymi zagadnieniami. Co więcej, ze względu na stosunkowo późne pojawienie się technologii umożliwiającej swobodne porozumiewanie się za pomocą PJM, te same słowa w różnych częściach Polski są podpisywane w bardzo różny sposób.
Zmniejsza to liczbę osób, które mogą nam pomóc w zbieraniu danych służących do rozpoznawania określonego słowa. Algorytmy z łatwością rozpoznają znaki dłoni, które wystąpiły podczas szkolenia, ale nadal mogą błędnie rozpoznawać słowa podpisane przez. W przypadku słów w PJM ważne jest ułożenie rąk i ich położenie względem mówiącego, dlatego system musi je uwzględniać.
Ponadto nie może być czuły na położenie lampy błyskowej względem aparatu. Z dużym prawdopodobieństwem, jeśli zgromadzi się wystarczająco dokładne dane, algorytm będzie w stanie rozpoznać słowa z innych języków migowych.
Dziewczyny na kółkach
Pierwszy krok
Dla mnie przełomowym momentem było natknięcie się na informację o grupie osób niepełnosprawnych, które nurkują. Na obóz nurkowy w Ciechanowie zapisałam się w 2014 roku, tuż przed tym, jak zaczęłam na co dzień korzystać z wózka. Osoby Niepełnosprawne z Politechniki Łódzkiej – to były wyjazdy szkoleniowe, ale był też czas na zwiedzanie nowych miejsc i zawieranie nowych znajomości.
Innym razem wylądowałam z koleżankami w hotelu, który również gwarantował dostępność w swojej ofercie, ale winda była tak mała, że mój wózek się w niej nie zmieścił. Znaleźliśmy więc mapę miejskiego metra z zaznaczonymi stacjami, które są dostępne dla wózków inwalidzkich. W tamtym czasie nie bardzo wiedziałem, czego chcę od życia, ale planowałem iść na medycynę.
Dodatkowo, żeby dostać się na te studia, musiałam zdać egzamin manualny, gdzie miałam za zadanie zrobić orła z plasteliny i narysować kostkę Rubika 1:1. Ania: Mimo sytuacji, w jakiej się znalazłam, nie czułam się w żaden sposób gorsza od innych.
Skałki, nurkowanie i buty na obcasie
Wywiad z Anną Płoszyńską i Zofią Staszewską
Moje liceum, które ukończyłem na wózku inwalidzkim, było niestety nieodpowiednie architektonicznie. Zosia: Moje liceum co roku organizowało wymianę uczniowską ze szkołą w Niemczech i bardzo chciałam pojechać, kiedy byłam w pierwszej klasie. Jednak zdarza się, że czasami spotykam się z takim podejściem, że moje osiągnięcia i nagrody wynikają z faworyzowania mnie jako osoby z niepełnosprawnością.
Nauczyłam się też wierzyć w siebie i swoje możliwości, pomimo niedogodności związanych z poruszaniem się na wózku inwalidzkim. Właściwie podłoga Lego była dla mnie bardziej interesująca, dopóki nie zauważyłem lalki Barbie na wózku inwalidzkim w jednej z witryn. Potem przez kilkadziesiąt minut trzymałam się okna i prawie nie mogłam się od niego oderwać, bo było to dla mnie bardzo ważne.
Było to dla mnie tak ważne, że prawie dziesięć lat później sama znalazłam tę lalkę i kupiłam ją dla siebie. Dorastałam bawiąc się lalkami, ale jakoś czułam, że ta młodsza wersja mnie desperacko tego potrzebuje.
Z kraju
CENTRUM
INTEGRACJI
I AKTYWIZACJI
Już w pierwszym miesiącu działalności w Centrum odbywały się warsztaty dla środowiska studenckiego, w tym studentów niepełnosprawnych. Uczestnictwo osób niepełnosprawnych w spotkaniach wpływa na rozwój ich kompetencji społecznych, aktywności społecznej oraz poprawia ich całokształt funkcjonowania na uczelni.
Utrzymanie ciągłości działania Centrum Integracji i Aktywizacji opiera się na pracy socjalnej studentów, pracowników oraz osób, które wykażą gotowość do rozwijania określonych działań. Poza powyższymi udogodnieniami społeczność akademicka ma do dyspozycji również: bilard, zestawy lego, smart TV, kawiarenkę internetową oraz salę relaksacyjno-imprezową. Władze uczelni „tworząc” ośrodek stworzyły warunki do aktywizacji osób niepełnosprawnych do pełnego uczestnictwa we wszystkich aspektach życia indywidualnego i zbiorowego oraz zachęcały do rozwoju osobistego.
Centrum zapewnia udział całej społeczności akademickiej w szkoleniach, imprezach kulturalnych i sportowych oraz prowadzi działania eliminujące przeszkody w środowisku akademickim. Dr Piotr Janaszek PASS IT FORWARD przygotował video-szkolenia z pokonywania przeszkód dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich.
Samodzielni
Siedem lekcji wideo o tym, jak na wózku pokonywać przeszkody w terenie!
Od terapii do sztuki
Terapia stacjonarna w ośrodkach MONAR
Terapia w Monarze to długotrwały proces polegający na zmianie spojrzenia na życie i świat zewnętrzny. Taka osoba dowiaduje się, jak spędzić wolny czas, na przykład odkrywając nowe zainteresowania. Wynikało to z obawy, że rodzina może mieć negatywny wpływ na zachowania związane z używaniem narkotyków.
Zdarza się, że sami rodzice też muszą się zmienić – co jest dla nich bardzo trudne. Pacjenci we Wspólnocie Terapeutycznej prawie wszystko robią razem, co pomaga im i ich współpracownikom. Nakładane są także sankcje i kary, nadawane są przywileje i przyznawane wyższe statusy – to także element rozwoju osobistego i wychodzenia z nałogu.
Przyłączenie jednostki do grupy w społeczności jest bardzo ważne, ponieważ przygotowuje pacjenta do późniejszej integracji z członkami realnego społeczeństwa (por. Kerr za: Kooyman, 2001). Łączy ich młodość, okres wchodzenia w dorosłość i coś jeszcze: zażywanie substancji psychoaktywnych – od eksperymentowania do uzależnienia.
Terapia przez sztuki
Uzależnienie jest przewlekłą chorobą ośrodkowego układu nerwowego i prowadzi do wielu uszkodzeń: somatycznych, psychicznych i społecznych3. Osoba uzależniona nie widzi konsekwencji używania substancji psychoaktywnych, traci zdolność prawidłowego pełnienia podstawowych ról społecznych (w rodzinie ), praca, szkoła). Pod wpływem środków psychoaktywnych osiąga dobre samopoczucie, które po zażyciu narkotyku przechodzi w nieprzyjemny stan emocjonalny z powodu konsekwencji zażycia lub picia. Postrzegają siebie również jako osoby niezależne, jednak ich niezależność związana jest z realizacją własnych celów i przyjemności, z egoistycznymi działaniami.
W praktyce zdarza się też, że ze względu na bieżące problemy i trudności w grupie spotkanie przybiera charakter towarzyski lub edukacyjny. Arteterapia pomaga w rozwiązywaniu problemów, zmianie zachowań, nauce umiejętności społecznych (takich jak empatia, tolerancja, umiejętne porozumiewanie się, radzenie sobie z agresją i impulsywnością). Działania arteterapeutyczne, wchodzące w skład szerszego oddziaływania terapeutycznego, zależą całkowicie od potrzeb procesu terapeutycznego pacjentów w grupie.
Chociaż nie zawsze miałeś ochotę „popisać kredą lub pomyśleć o swoim wnętrzu” (gospodarz) potrafił mnie zmotywować do działania. Wszystkie działania muzykoterapeutyczne mają na celu, różnymi drogami, doprowadzić do nadrzędnego celu, jakim jest podniesienie jakości życia klienta.
Muzyka leczy
W pierwszym przypadku chodzi o przekazanie określonej wiedzy i umiejętności, w drugim „sprzyjanie pozytywnym zmianom w funkcjonowaniu psychicznym, fizycznym, poznawczym lub społecznym jednostki z problemami zdrowotnymi lub edukacyjnymi”2. Krzysztof Stachyra w pracy zbiorowej „Podstawy muzykoterapii”, za Kennethem Bruscią, wymienia przykładowe cele jednej z technik muzykoterapii, jaką jest improwizacja. Badania wskazują również na pozytywny wpływ muzykoterapii w pracy z osobami z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), który zmniejsza agresję, poprawia pamięć i koncentrację5.
Praktyka na oddziałach neonatologicznych, a także literatura przedmiotu wskazują na korzystny wpływ muzykoterapii na funkcje oddechowe niemowląt, stabilizację ich stanu fizjologicznego (dzięki parametrom regulacyjnym i funkcjom życiowym, takim jak oddychanie, tętno, ssanie). , zmniejszając poziom stresu i niepokoju u wcześniaków rodziców. Działania muzykoterapeutyczne z powodzeniem stosowane są w resocjalizacji, leczeniu uzależnień, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, ośrodkach rehabilitacyjnych, opiekuńczo-wychowawczych, domach pomocy społecznej, szpitalach, przychodniach i wielu innych. Badania naukowe w tym zakresie obejmują coraz szerszy obszar, wskazując realne korzyści płynące z odpowiednio dobranych i zaplanowanych interwencji muzycznych.
5 Seyed Ebrahim Hosseini, Seyed Ali Hosseini, Therapeutic Effects of Music: A Review, www.researchgate.net/publication (dostęp pod adresem). 7 Anna Bukowska, Interdyscyplinarność i multidyscyplinarność: rola zespołu terapeutycznego we wspomaganiu rozwoju noworodków i niemowląt, [w:] Muzykoterapia wcześniaków i ich rodzin, wyd.
Praktyka widzenia”
Twórczość Strzemińskiego jest dla twórców "Praktyki widzenia" punktem wyjścia do stworzenia spektaklu, którego istotą jest kwestionowanie znaczenia wizualności w teatrze. Ponieważ w spektaklu sztuka dramatyczna spotyka się ze sztukami wizualnymi, do udziału zaproszona została Pani Katarzyna Mądrzycka-Adamczyk, która pracuje w Muzeum Sztuki w Łodzi. Przygotowanie audiodeskrypcji do spektaklu teatralnego, w tym przypadku spektaklu „Seeing Praktyka”, przebiegało podobnie, ale są też pewne różnice i dodatkowe trudności.
Ze względu na to, że scenariusz spektaklu „Pierwszy trening” zmieniał się podczas kolejnych prób, było to trudne i musiałem pracować w inny, przyspieszony sposób. Najpierw poszliśmy na próbę generalną z Magdaleną Rutkowską, konsultantką i ekspertką, z którą też współpracuję w Muzeum, i opisałam jej, co się dzieje na scenie. Strzemińskiego, a także jego praca Teoria pierwszego sprawiły, że nie musiałem się przygotowywać i wiedziałem, o czym autorzy mówią.
Mnie też w przypadku spektaklu „Ćwiczenie na widzenie” było łatwiej, gdy grały w nim osoby z niepełnosprawnością wzrokową. Nigdy nie napisałem wiersza, który wprost odnosiłby się do tego aspektu mojego życia, ale myślę, że poniższy tekst można odczytywać między innymi jako manifest osób zmagających się ze skoliozą, jako metaforyczny opis przeżyć, jakie ta walka niesie ze sobą.
